Στον αερολιμένα του Μπαχρέιν
Τα αεροδρόμια αποτελούν έναν σταθμό για ανθρώπους από πολλές χώρες, κόσμος ανεβαίνει στα αεροπλάνα για να πάει διακοπές κάπου εξωτικά, να δουλέψει, να επιστρέψει στην πατρογωνική του εστία, ακόμα και για να βρεθεί κάπου για να ζήσει μια περιπέτεια-αλήθεια υπάρχει ακόμα η δυνατότητα αυτή?
Βρίσκομαι στον Διεθνή Αερολιμένα στο Μπαχρέιν, ένα νησιωτικό βασίλειο -ναι έχει Βασιλιά για ανώτατο ηγέτη- στον Αραβικό κόλπο, κατεβαίνω από το αεροπλάνο για να περπατήσω μέσα στον μίνιμαλ αισθητικής αερολιμένα όπου μαζί με μερικές ακόμα χιλιάδες κόσμου τον χρησιμοποιούμαι για ενδιάμεσο σταθμό.
Όλες οι φυλές μαζεμένες, η τοπογραφική του θέση, κάνει το Μπαχρέιν σταυροδρόμι για τρεις Ηπείρους, Ευρώπη, Αφρική και Ασία, μετά έναν σύντομο έλεγχο μπήκα στον χώρο για τις διεθνείς πτήσεις, σκόρπια μαγαζάκια με ακριβές μάρκες και τα παραδοσιακά duty free, σε βοηθούν να σκορπίσεις τα χρήματα σου, καλύτερη επιλογή από τα αγαπημένα μαγνητάκια δεν υπάρχει, επίσης κάποιος μπορεί να πάρει κάποια τοπική λιχουδιά, όπως είναι οι χουρμάδες (σε αρκετές γεύσεις, με το γάλα καμήλας να αποτελεί πόλο έλξης).
Περπατάω ανάμεσα στα μαγαζιά, βρίσκω τις οθόνες όπου και κοιτάω για την πτήση μου, βρίσκω την θύρα και περπατάω προς αυτήν, σταματώ σε ένα μαγαζί και μπαίνω μέσα, αγοράζω ένα πατατάκι και έναν χυμό, κάθομαι στους αναπαυτικούς καναπέδες και παρατηρώ τον κόσμο να περπατάει, άνδρες και γυναίκες με τις παραδοσιακές αραβικές φορεσιές και ενδιάμεσα σε αυτούς Ευρωπαίοι, Αφρικανοί και Ασιάτες να περπατάνε προς τις θύρες τους με τα κινητά στα χέρια, ακριβώς την ίδια εικόνα θα δεις και στα σημεία όπου κάθεται ο κόσμος, με μόνη διαφορά μια μικρή μερίδα μουσουλμάνων που έχουν κάτσει μπροστά από τις μεγάλες τζαμαρίες όπου και έχει στρώσει το χαλάκι τους και προσεύχονται, ακριβώς δίπλα τους κάποιοι παίζουν με τα κινητά ή προσπαθούν να συνδεθούν στο ίντερνετ, κάποιοι μάλιστα, ζητάνε να μοιραστούν μαζί τα δεδομένα του ίντερνετ γιατί οι συσκευές που έχουν δεν συνδέονται στο δίκτυο του αεροδρομίου, προβλήματα που έχει ο κόσμος…
Είναι Παρασκευή βράδυ, περπατάω στους διαδρόμους του, σκέφτομαι ότι έχω χρόνο για την επόμενη πτήση μου και δεν βιάζομαι, ο κόσμος προσπαθεί να επικοινωνήσει ο ένας με τον άλλον, η τσάντα στην πλάτη μου με βαραίνει, σκέφτομαι που είναι το καπνιστήριο, «Αραβική χώρα είναι, δεν μπορεί να μην έχει,» λέω στον εαυτό μου. Μια υπάλληλος μου εξηγεί που είναι, «ευτυχώς δεν είναι μακριά από την θύρα μου», σκέφτομαι.
Βρίσκομαι έξω από το καπνιστήριο, όταν περνάω τις δύο πόρτες του βλέπω 5-6 άτομα μέσα, όλοι είναι άνδρες, κάποιοι Άραβες και δύο Κινέζοι, αν αναρωτιέσαι πώς κατάλαβα ότι είναι Κινέζοι, ο λόγος είναι απλός, από τα πακέτα τσιγάρων τους, μετά φυσικά ήρθε και η γλώσσα.
Περπατώ προς την έξοδο μου, σταδιακά οι μη Άραβες γίνονται περισσότεροι, φθάνω στο σημείο μου, ήρθε η ώρα να δείξω το εισιτήριο μου και το διαβατήριο, ο κόσμος κρατεί στο χέρι του το διαβατήριο, μπορντώ, μπλε, πράσινο, σκούρο πορτοκαλί και δεν ξέρω αν μου ξέφυγε κανένα άλλο χρώμα, φθάνει η σειρά μου, προχωράω προς την φυσούνα για να βρεθώ στο αεροπλάνο μου.
Καλό ταξίδι, Bon voyage!