28 Years Later: Αγγίζοντας τη μετάβαση στην ενηλικίωση και την κοινωνική κατάρρευση, με άνισα αποτελέσματα
Το «28 Years Later» είναι η τρίτη ταινία του γνωστού franchise με επίκεντρο τον ιό Rage και τα ζόμπι, σε παραγωγή και σκηνοθεσία του Danny Boyle και σενάριο του Alex Garland. Ενώ οι δύο πρώτες ταινίες—28 Days Later και 28 Weeks Later—χάραξαν τη δική τους πορεία μέσα από κοινωνικό σχολιασμό και αλληγορίες πολέμου και εξουσίας, η νέα προσθήκη επιλέγει πιο προσωπικούς τόνους.
Στο επίκεντρο βρίσκεται η ιστορία ενός 12χρονου αγοριού, του Spike, που ακολουθεί τον πατέρα του, Jamie, σε ένα τελετουργικό ενηλικίωσης στην κατεστραμμένη ηπειρωτική Βρετανία, η οποία παραμένει σε καραντίνα. Εκείνος, η άρρωστη μητέρα του Isla, και ο Jamie συνθέτουν έναν μικρό πυρήνα επιβίωσης στη νησιωτική αποικία του Lindisfarne. Όμως, πίσω από την αποστολή κρύβονται μυστικά, ρήξεις και προσωπικά όρια που δοκιμάζονται σε έναν κόσμο όπου η κοινωνία προσπαθεί να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της.
Η ταινία επιχειρεί να εξερευνήσει ζητήματα ενηλικίωσης, πατρικών προσδοκιών, απώλειας και οικογενειακής παρακμής. Οι ερμηνείες των Alfie Williams (Spike), Jodie Comer (Isla) και Aaron Taylor-Johnson (Jamie) είναι έντονες και πειστικές, αποδίδοντας με σκληρό ρεαλισμό τη διάλυση της πυρηνικής οικογένειας. Ωστόσο, παρά τις δυνατές στιγμές και την ενδιαφέρουσα σκιαγράφηση του κόσμου, το φιλμ δίνει την αίσθηση ότι λειτουργεί περισσότερο ως προοίμιο του επόμενου κεφαλαίου—28 Years Later: The Bone Temple—παρά ως μια αυτόνομη ταινία με ολοκληρωμένη αφήγηση.
Οι υπαινιγμοί για πολιτικά και ιστορικά συμφραζόμενα, αλλά και οι μεταβαλλόμενες δομές εξουσίας σε περιόδους χάους, είναι ενδιαφέροντες αλλά θολά δοσμένοι. Το φινάλε αφήνει ερωτήματα και μια αίσθηση ατελούς κάθαρσης, επιβεβαιώνοντας πως η ταινία, αν και διαθέτει αξιόλογες στιγμές, δεν πετυχαίνει πλήρως τον στόχο της.